Erbesteari eta itzulerari buruz idazten duten emakumeak

Nahi ez diren aldaketak, bakardadea, deserrotzea. Ezaguna dena, familia eta lagunak atzean utzi beharrak eragiten duen beldurra eta minak. Abenduaren 15ean, Kolonbiako Egiaren Batzordearen ondarea babesteko Genero Talde Internodalak elkarrizketa birtual bat antolatu zuen, emakumeentzat erbesteaz eta itzuleraz idazteak zer esan nahi duen jorratzeko. 

Hiru emakume hauek gidatu zuten elkarrizketa: Leonor Solano Gonzálezek (Brasilen erbesteratuta dagoen kolonbiarra da, eta "idazketa espontaneoko" prozesuak errazten ditu emakume migratzaile eta errefuxiatuekin), Mariana Schmidt Quinterok (Berlinen bizi da, eta Exilios y lejanías. Relatos de mujeres colombianas liburuaren sorburu izan zen idazketa-prozesuaren erraztailea da) eta Yazmin Muñoz Cárdenasek (Cauca departamendukoa da, eta itzuli diren emakumeekin bakarrizketak idazteko "emakumeen zirkuluen" erraztailea da). Claudia Rodríguez Tribin Genero Talde Internodaleko koordinatzaileak moderatu zuen topaketa.

Hizlari bakoitzak bere metodologiak, lorpenak eta esperientzien erronkak azaldu zituen eta, ondoren, ideia-trukea ireki zen elkarrizketara joan ziren hogeita bi emakumeekin, "zer gertatzen da emakumeok idazten dugunean?" galderatik abiatuta. Adierazi zutenez, idaztea "nork bere burua ispiluan ikustea" da, nork bere buruari aurre egiteko ariketa bat, emakume gisa "izatea, gure iritzia ematea eta esanahi berria hartzea" ahalbidetzen digun prozesu bat. Emakumeek idazteak traba egiten du, hausnartzeko bide ematen du, bultzatzen du eta eraldatzen du.

"Espontaneoa denak nork bere burua ezagutzeko eta sormena garatzeko aukera ematen du", adierazi zuen Leonorrek. Yazminek, berriz, hala esan zuen: "Idaztearen esperientziak sortzen, birsortzen eta sendatzen laguntzen du". Marianak nabarmendu zuen emakumeek idazten dutena pertsonala, soziala eta politikoa dela. Pertsonala, norberaren bizitzari heltzen diolako, oroimenaren giltzarrapoak irekitzen dituelako eta min aringarriak ukitzen dituelako. Soziala, mina partekatzen delako eta bakardadearen sentsazioa besteen bizitzekin arintzen delako. Eta, politikoa, agerian geratzen denak munduak irekitzen dituelako eta beste emakume batzuk hitz egitera, kontatzera animatzen dituelako.

Erbesteak eta urruntasunak

Exilios y lejanías. Relatos de mujeres colombianas liburua argitaratu berri du Hegoa Institutuaren babesarekin, Eusko Jaurlaritzaren finantzaketarekin eta Giza Eskubideen Suediako Fundazioarekin, Bakerako Nazioarteko Kataluniar Institutuarekin (ICIP) eta Bakerako Kolonbiar-Alemaniar Institutuarekin (CAPAZ) lankidetzan.

Exilios y lejanías liburua Kolonbiatik urrun (hain zuzen ere, Alemanian, Kanadan, Danimarkan, Espainian, Italian, Norvegian eta Suedian) bizi diren emakume kolonbiarrek idatzi eta ilustratu dute. Batzuek hogeita hamar urte baino gehiago daramate erbestean eta beste batzuek hiru urte baino gutxiago. Den-denak, salbuespenik gabe, bakea eta genero-ekitatea eraikitzeko oso konprometituta daude.